Rastrindou long O
Li son lomé rastrindou long O[1], c' est on long O ki n' est nén si drovou ki li long O ordinaire (/oː/), et ki dvént voltî naziålijhî (/õ/) dins l' boke di sacwants cåzeus (çou k' on rtrouve dins li scrijhaedje).
C' est on son foirt corant e walon, et k' a dné des mås d' tiesse ås ehåyeus di si ortografeye.
Notåcion AFE dins l' Wiccionaire: /õ/
Egzimpes
candjîcome betchfessî ô
candjîcome betchfessî oy
candjîcome disfondowe do betchfessî oi
candjîdins ene fråze
candjîFråze avou des rastrindous longs O (ôt) ey deus naziåles ON (on, son):
dins des advineas
candjî- Pire ôt ele? Brike ôt ele? Si pire ôt, brike ôt (Pirontel bricontel, si Piron, Bricon)
Li rastrindou long O e rfondou walon
candjîE rfondou walon, i va esse conseyî come prononçaedje zero-cnoxheu pol betchfessî ô (trô, ôte, sô, côp, ôre…), ey eto pol cåzu betchfessî oy (voye, aloye…)
I va aparexhe come prononçaedje coinrece des mots ortografyîs avou l' betchfessî oi (moirt => môrt, foirt => fôrt…)
Gn a eto des mots rifondou avou on simpe O k' ont ci son la dins des disfondowes (oto => ôto).
Dins des coines do Levant walon (Hesbaye), li betchfessî å si prononce eto avou on rastrindou long O (vicåreye => vicôⁿreye; råtchåd => rôⁿtchôⁿd).[2]
Spårdaedje dins les accints do walon
candjîI n' egzistêye nén a Nameur ni a Lidje minme.
On l' rescontere dins tote li Basse Årdene (a pårt li payis del Hôte Seure), e Roman Payis, et dins tot l' Coûtchant walon.
Ortografeye do son
candjîdivant l' sistinme Feller
candjîDins les scrijhas pre-Feller, on l' ritrouve come ene lete a pårt dins les studias da Paul Marchot.
Dins S2 (1890), i li scrît «ôo». Pu dins S38 (1892), il a ptchî on scrijha «oô» po les tecses, mins «ǫ/u» po li studia linwincieus.[3]
-
Sicrijhaedje « ôo ».
-
Sicrijhaedje « oô ».
e sistinme Feller
candjîLi rastrindou long O si scrît di diferinnès façons e sistinme Feller.
- scrijha ô: ortografeye des Relîs Namurwès dispu C1. C' est ç' sistinme la k' est rprins dins S17. Parey dins tos les scrijhaedjes do Coûtchant walon. Ci relijha la oblidje a prinde ene ôte ortografeye pol long O ordinaire, ki c' est sovint «au» (C1, C99, C106, O3, O4)
- scrijha ôⁿ : dins les rcweraedjes da Jean-Jacques Gaziaux. Eto dins li gazete Singuliers dispu les anêyes 2010 (metans po les tecses da Emile Pècheur).
- scrijha on: dedja dins les vîs papîs (aclon po «aclôs», redjisse des tribunås do Tchestea, 1572). Eto dins les ouves da Pire-Djôzef Dosimont (sacwants lijhîs dins S27). Divant B et P, li scrijhaedje divént om (chîje aus compons).[4]
- scrijha ö: scrijha atåvlé pa Jean-Marie Pierret dins S105, shuvou pa Raymond Mouzon (S22), co eployî e 21inme sieke pa les cis k' avént stî scolé di cisse manire la (Bernard Jacob dins S33, Calixte Culot dins Raglenaedjes on pô pattavå).
Sourdants et pî-notes
candjî- ↑ francès O long entravé u O long fermé (S105 p. XXII).
- ↑ Dins les tchanteus e walon, ci prononçaedje la si pout ôre dins les plakes da Jacques Lefebvre et des Droles di Lodjeus (accint da Jean-Pierre Darras).
- ↑ Marchot scrît « Les sons intermédiaires sont représentés par les signes des deux sons dont ils participent, séparés par un trait vertical. Ainsi […] ǫ/u […] renferment des sons […] entre ǫ et u. » Li son etur ǫ /ɔ/ et u /u/ sereut /õ/ (oⁿ e Feller), et /õː/ longou (ôⁿ e Feller) (Uzeu_copene:Lucyin#motôⁿ).
- ↑ Tite d' ene ramexhnêye di tecses da P.J. Dosimont, nén eplaidêye.