Li son lomé rastrindou long O[1], c' est on long O ki n' est nén si drovou ki li long O ordinaire (/oː/), et ki dvént voltî naziålijhî (/õ/) dins l' boke di sacwants cåzeus (çou k' on rtrouve dins li scrijhaedje).

C' est on son foirt corant e walon, et k' a dné des mås d' tiesse ås ehåyeus di si ortografeye.

Notåcion AFE dins l' Wiccionaire: /õ/

Egzimpes

candjî

come betchfessî ô

candjî

come betchfessî oy

candjî

come disfondowe do betchfessî oi

candjî

dins ene fråze

candjî

Fråze avou des rastrindous longs O (ôt) ey deus naziåles ON (on, son):

Li ci ki n' ôt k' on son n' ôt k' ene clotche.

dins des advineas

candjî
Pire ôt ele? Brike ôt ele? Si pire ôt, brike ôt (Pirontel bricontel, si Piron, Bricon)

Li rastrindou long O e rfondou walon

candjî

E rfondou walon, i va esse conseyî come prononçaedje zero-cnoxheu pol betchfessî ô (trô, ôte, , côp, ôre…), ey eto pol cåzu betchfessî oy (voye, aloye…)

I va aparexhe come prononçaedje coinrece des mots ortografyîs avou l' betchfessî oi (moirt => môrt, foirt => fôrt…)

Gn a eto des mots rifondou avou on simpe O k' ont ci son la dins des disfondowes (oto => ôto).

Dins des coines do Levant walon (Hesbaye), li betchfessî å si prononce eto avou on rastrindou long O (vicåreye => vicôⁿreye; råtchåd => rôⁿtchôⁿd).[2]

Spårdaedje dins les accints do walon

candjî

I n' egzistêye nén a Nameur ni a Lidje minme.

On l' rescontere dins tote li Basse Årdene (a pårt li payis del Hôte Seure), e Roman Payis, et dins tot l' Coûtchant walon.

Ortografeye do son

candjî

divant l' sistinme Feller

candjî

Dins les scrijhas pre-Feller, on l' ritrouve come ene lete a pårt dins les studias da Paul Marchot.

Dins S2 (1890), i li scrît «ôo». Pu dins S38 (1892), il a ptchî on scrijha «oô» po les tecses, mins «ǫ/u» po li studia linwincieus.[3]

e sistinme Feller

candjî

Li rastrindou long O si scrît di diferinnès façons e sistinme Feller.

Sourdants et pî-notes

candjî
  1. francès O long entravé u O long fermé (S105 p. XXII).
  2. Dins les tchanteus e walon, ci prononçaedje la si pout ôre dins les plakes da Jacques Lefebvre et des Droles di Lodjeus (accint da Jean-Pierre Darras).
  3. Marchot scrît « Les sons intermédiaires sont représentés par les signes des deux sons dont ils participent, séparés par un trait vertical. Ainsi […] ǫ/u […] renferment des sons […] entre ǫ et u. » Li son etur ǫ /ɔ/ et u /u/ sereut /õ/ (oⁿ e Feller), et /õː/ longou (ôⁿ e Feller) (Uzeu_copene:Lucyin#motôⁿ).
  4. Tite d' ene ramexhnêye di tecses da P.J. Dosimont, nén eplaidêye.