Shabot
On shabot, c' est ene tchåsseure, pus viye ki les solés, fwait dins do "blanc bwès" u des "åbes ås shabots" : frinne, plaene, beyôle, evnd.
Motlî
candjîLi ci ki les taeye, di s' mestî, c' est on shabotî.
Li shabotî boute so on banc d' shabotî, k' on lome eto coixhe.
Li prumî ovraedje po fé on shabot, c' est li sblåtchaedje.
Après vént l' creuzaedje, pu l' plaenaedje.
El Holande, cåzu tertos aveut des shabots a ses pîs.
Produjhaedje des shabots e l' Årdene
candjî
Les shabots d' Årdene estént bråmint pus féns ki les gros shabots des Flaminds. On les loyive a ses pîs avou on lådje corion d' cur.[1]
Gn aveut des viyaedjes ki n' fijhént k' ça, come Nåwinne u Li Nouve-veye-e-bwès.
Gn aveut les shabots d' femes, betchous å dbout, et les shabots d' ome arondis al betchete.
Dins les belès letes e walon
candjîLes shabotîs sont dins l' tite do roman da Joseph Calozet «E payis des shabotîs». Li mwaisse persounaedje, Amand, va ovrer come shabotî al Nouve Veye-å-Bwès.
C' est ç' viyaedje la k' est discrît dins «Des mestîs et des djins k' è vont» da Rodolphe Dedoyart.
Avey
candjî- Muzêye do shabot a Poitchrece-e-l'-Årdene
Hårdêye difoûtrinne
candjî- On tecse so les shabots (so l' Aberteke)
Sourdants
candjî- ↑ Omer Marchal, "Au Pays de mon père".